’s Ochtends, met een kop koffie en een broodje, scroll ik graag door X.Niet per se om het nieuws, dat vind je overal, maar om de meningen.De rauwe, ongefilterde gedachten van mensen die iets voelen, iets zien, iets durven zeggen.Soms ben ik het met ze eens, soms ook niet.Maar dat maakt het juist interessant: het denken begint waar de overeenstemming ophoudt.

Er is iets aan het verschuiven in onze samenleving. Je voelt het in de toon van het nieuws, in het zwijgen op straat, in de manier waarop vele politici praten of beter gezegd, 'niet meer over praten'.We zitten in een tijdperk waarin zachtheid een deugd is geworden, en duidelijkheid een gevaar.Maar wat gebeurt er als een samenleving te zacht wordt om zichzelf te beschermen?

Afgelopen maandag heb ik de as van mijn moeder opgehaald.

Het voelt eerlijk gezegd een beetje vreemd om dit zo op te schrijven. Want ik ben niet iemand die van nature mijn binnenwereld zo maar openlegt. Toch wil ik dit verhaal delen, omdat het misschien herkenbaar is voor anderen en omdat het voor mijzelf helpt om woorden te geven aan een proces dat nog steeds gaande is.

In een tijd waarin onzekerheden en zware nieuwsberichten de boventoon lijken te voeren, kan een klein gebaar alles veranderen, een glimlach. Het lijkt zo eenvoudig, maar juist in de eenvoud schuilt de kracht.

De afgelopen dagen ben ik diep geraakt door de moord op Charlie Kirk. Ik kende hem niet persoonlijk, alleen via zijn video's online maar toch liet dit nieuws me niet koud, sterker nog, er rolde zelfs traan.