Er zijn van die dagen waarop je jezelf even wilt nomineren voor de prijs “Kleine Ondernemer van het Jaar”, maar de jury vriendelijk bedankt zodra ze je werktafel zien.
Vandaag was zo’n dag.
Ik dacht: 'laat ik even een proefversie van een notitieboekje maken'. Alles keurig op maat, snijlijnen gezet, papier recht in de printer, (gelukkig op gewoon A4 en niet de duurdere variant die ik ervoor ga gebruiken) alsof ik precies wist wat ik deed.
Totdat ik het boekje uitsneed en… de helft van het ontwerp verdacht veel op vakantie leek te zijn aan de rechterkant van de pagina. Ja hoor, ik was vergeten de afbeelding te centreren.
Geen ramp, dacht ik.
Ik besloot mijn humeur te redden met een t-shirt project. En daar stond ik, met mijn hittepers, dat logge apparaat dat meer aandacht vraagt dan een peuter met te veel suiker op.
Eerst ging alles goed… tot ik de pers openklapte, het bovenstuk weg draaide en 'de hele machine kantelde.'
Blijkbaar moet je die dus vastschroeven aan de tafel.
Maar goed, dat wist ik al.
Ik had het alleen nog niet gedaan. Want:
1. De hittepers is niet bepaald mijn beste vriend.
2. Ik weet nog niet of ik hem definitief wil houden.
3. En als ik hem vastzet, kan ik hem niet meer verschuiven, wat soms handig is als ik weer eens creatief in chaos ben.
Dus ja, daar stond ik.
Eén hand de pers tegenhouden, de andere proberen niet te verbranden, en ondertussen tegen mezelf mompelen: “jij leert het ook nooit hè?”
Misschien moet ik gewoon een nieuwe manifesteren. Of toch maar naar de winkel.
Al zou het universum me dan waarschijnlijk aankijken met een blik van: “Doe eerst eens rustig aan met die hittepers, jij.”
Maar eerlijk? Dat is ondernemen.
Het is vallen, lachen, vloeken, en dan weer opstaan met een nieuwe mok koffie en een lichte vorm van zelfspot.
Want fouten maken is niet het probleem.
Er niet om kunnen lachen, dat is pas echt zonde.
Reactie plaatsen
Reacties