’s Ochtends, met een kop koffie en een broodje, scroll ik graag door X.
Niet per se om het nieuws, dat vind je overal, maar om de meningen.
De rauwe, ongefilterde gedachten van mensen die iets voelen, iets zien, iets durven zeggen.
Soms ben ik het met ze eens, soms ook niet.
Maar dat maakt het juist interessant: het denken begint waar de overeenstemming ophoudt.
En toch valt me iets op.
Steeds vaker lijkt X, en eigenlijk de hele wereld van media, niet meer over gedachten te gaan maar over kampen.
Er was een tijd dat journalistiek ging over feiten, over waarheid, over het blootleggen van macht.
Over vragen durven stellen die anderen liever niet horen.
Maar vandaag lijkt het er steeds vaker op dat de journalistiek niet langer de macht controleert maar elkaar.
Steeds vaker zie je journalisten die niet onderzoeken, maar 'veroordelen.'
Die niet luisteren, maar 'labelen'.
“Extreem rechts”, “Putinversteher”, “Fascist”, woorden die niet bedoeld zijn om te begrijpen maar om iemand buiten hun kring te plaatsen.
Mooi voorbeeld van wat ik de afgelopen week tegen kwam op X
Een journalist/opiniemaker met een eigen geluid, soms scherp, soms confronterend, maar betrokken bij wat
hij ziet gebeuren in dit land.
In plaats van het debat, kiest men nu voor het opstellen van 'een profiel' over hem.
Met anonieme bronnen, met geruchten, met toon.
Alsof we weer terug zijn in een tijd waarin afwijkende denkers een etiket kregen in plaats van een antwoord.
Wat zegt dat over de staat van de journalistiek?
Dat het niet meer gaat om 'waarheid', maar om 'morele identiteit.'
Je bent niet goed omdat je onderzoek doet, je bent goed omdat je de juiste toon hebt, de juiste mensen volgt, de juiste mening deelt.
De journalistiek lijkt haar ruggengraat te hebben verruild voor een applausmeter.
Wie zich uitspreekt tegen de consensus, wordt niet meer tegengesproken maar verhoord.
En toch… is dat precies waar morele moed begint. (Waar ik over schreef in mijn vorige blog)
Niet in het volgen van de meerderheid, maar in het durven afwijken.
In het blijven luisteren naar wat schuurt, naar wat niet past want daar begint het echte denken.
Misschien is dat de grootste uitdaging van deze tijd:
niet harder roepen dat we gelijk hebben maar weer leren praten met wie we het niet hebben.
Want waarheid ontstaat niet in een echo maar in de wrijving ertussen.
Reactie plaatsen
Reacties