Er zijn van die avonden waarop je gewoon geen zin hebt in nieuws, drukte of perfect gestylede influencers.
Avonden waarop je liever onder een dekentje kruipt, mok koffie in de hand, gordijnen dicht en YouTube opent. Want eerlijk is eerlijk: mijn 'guilty pleasure' is… het kijken van "ghost hunting-video’s".
Van verlaten asylums tot donkere bossen waar zelfs Google Maps “no signal” zegt, ik smul ervan. Daar staan ze dan: een stel dappere (of gestoorde?) youtubers met zaklampen, rempod's, spirit talkers en EMF-meters, fluisterend in het donker:
> “If there’s anyone here… can you give us a sign!” (en als ze dan wat horen gillend wegrennen)
En ik lig daar dan, veilig op de bank, half verscholen onder m’n deken, met kippenvel tot achter m’n oren. Alsof ik zelf mee op jacht ben naar het paranormale maar dan zonder de kou, het stof of de kans om een spook of zwarte schaduw tegen te komen.
En nu het oktober is, of beter gezegd 'Spooktober' smaakt het allemaal nét even beter. Buiten waait de wind, de regen tikt tegen het raam en ergens kraakt er iets (waarschijnlijk gewoon de verwarming… hoop ik). De sfeer is perfect.
Het mooiste? Het heeft iets rustgevends. Alsof die spokenjagers mij eraan herinneren dat we allemaal zoeken naar iets wat groter is dan onszelf.
Of het nu “het licht” is, een verklaring, of gewoon de kick van de spanning we willen allemaal weten wat er nog meer is.
Dus ja, mijn guilty pleasure is niet per se gezond of nuttig. Maar het is wel 'heerlijk'. En soms is dat precies wat we nodig hebben.
👻
Want tussen alle to-do’s, hittepers-avonturen en creatieve chaos door, is het goed om af en toe even gewoon te griezelen, te lachen en te denken: 'wat als het wél waar is?'
Reactie plaatsen
Reacties