Dichter bij mezelf.

Afgelopen maandag heb ik de as van mijn moeder opgehaald.

Een doos in een tas, met daarop een nummer, gevuld met iets dat ooit leven was en liefde, vooral liefde.                                            Het was een vreemd moment.
Stil. Bijna te gewoon voor iets wat zo groot voelt.

Ik dacht dat verdriet vooral over missen ging, maar de laatste tijd merk ik dat het ook iets anders met mij doet. Het brengt me dichter bij mezelf.
Alsof verlies langzaam laagjes weghaalt, alles wat niet echt is, valt weg. Wat overblijft, is puur.

Sinds haar overlijden ben ik veel meer gaan nadenken over wat er toe doet. Over liefde, over herinneringen, over het hier en nu.
Soms denk ik: misschien is dit wat mensen bedoelen met spirituele groei. Niet iets zweverigs, maar gewoon... eerlijk.
Eerlijk durven kijken naar wat pijn doet, en er niet meer voor weglopen.

Haar as voelt voor mij niet als een einde, maar als een vorm van aanwezigheid.
Een stille herinnering dat liefde niet verdwijnt maar van vorm verandert.

En terwijl ik daar zo over nadacht, realiseerde ik me dat 'dit' misschien wel de reden is waarom onze webshop is veranderd:          het zoeken naar betekenis, zelfs in de chaos.
Iets tastbaars creëren uit wat je voelt.

Een t shirt, een kaart, een klein gebaar, orde in de chaos brengen, het is allemaal een manier om iets
van jezelf (of van iemand anders) te laten voortleven.

Misschien is dat ook de les van vandaag: dat verlies, hoe pijnlijk ook, kan je dichter bij jezelf brengen.
Niet omdat het mooi is, maar omdat het echt is.

Misschien is dat wel wat deze tijd ons probeert te leren: dat echt voelen ook een vorm van moed is.
Niet de luidruchtige, strijdlustige soort maar de stille moed om mens te blijven.
Om eerlijk te zijn.
Om te blijven spreken, ook als het moeilijk is.