Soms ruik je iets, een oude parfum, nat gras na een zomerse bui, of zelfs de muffe lucht van een oude jas en 'bam', je bent weer daar.
Niet een beetje, maar helemaal. Alsof de tijd zichzelf oprolt en je weer op die dansvloer staat waar de lampen flitsten, het haar nog vol haarlak zaten de wereld nog een oneindige belofte leek.
Eergisteren draaiden we muziek uit “onze tijd”. OMD, Time Bandits, en tussendoor natuurlijk wat CCR want sommige nummers zijn ouder dan wij, maar raken precies dezelfde snaar.
En gek genoeg kwam niet alleen de muziek terug, maar ook de geur.
De geur van de discotheek: een mix van zweet, goedkope aftershave en hoopvolle spanning.
Van de vloer die plakte, en de nacht die altijd jong leek te blijven.
Die geur van vroeger is geen parfum dat je kunt kopen. Het is de geur van vrijheid. Van jezelf nog niet helemaal kennen, maar dat ook niet erg vinden.
Van met te weinig slaap en te veel sigaretten gewoon weer opstaan, omdat de dag nog iets nieuws kon brengen. Je de volgende zondag je bed uit rolde om een uur of 2, de douche in sprong om die mix van geuren eraf te spoelen, je de bus haarlak, deo en make-up weer greep om door te rollen naar de discotheek die om 3 uur open ging.
(maar daarvoor nog even snel naar de naastliggende cafetaria voor ontbijt 😄)
Tegenwoordig ruikt alles schoner, frisser, beter gefilterd. Misschien wel té schoon.
Misschien missen we stiekem de rafelrandjes, de imperfecties die bij het leven hoorden toen alles nog wat rauwer voelde.
De geur van vroeger zit niet in de lucht, maar in wat we meedragen, in herinneringen, muziek, en in die momenten waarop het leven even niet hoeft te kloppen maar gewoon 'geleefd' mag worden.
En terwijl het weekend eraan komt, betrap ik mezelf op een glimlach. Ga ik terug naar de geur van vroeger met de muziek vol echo’s van eindeloze nachten of kies ik morgen voor de geur van de kringloop, met zijn mix van vergeelde boeken, oud hout en verloren verhalen?
Misschien is het allebei een beetje hetzelfde. De geur van wat ooit was, en stiekem nog steeds een beetje ís.
"Gewoon GeZegd" — soms ligt het verleden gewoon op de plank, tussen een stapel platen en herinneringen die nog steeds naar leven ruiken.
Reactie plaatsen
Reacties