De afgelopen dagen ben ik diep geraakt door de moord op Charlie Kirk. Ik kende hem niet persoonlijk, alleen via zijn video's online maar toch liet dit nieuws me niet koud, sterker nog, er rolde zelfs traan.
Iemand verliezen, een man, een vader, die zijn stem gebruikte om te debatteren en te prikkelen, Charlie richtte geen pistool op zijn tegenstanders, hij gaf ze een microfoon. En nu hebben ze hem tot zwijgen gebracht.
Maar wat me ook shockeerde waren de reacties erna.
Mensen die feest vierden, die spotten, die vonden dat dit "zijn eigen schuld" was. Hoe kan het dat dezelfde stemmen die inclusiviteit en empathie prediken, opeens zonder schaamte een ander mens ontmenselijken? Alsof je alleen recht hebt op medeleven als je denkt zoals zij. Is dit wat we zijn geworden?
En dan besef je: woorden doen er inderdaad toe. Ze kunnen verbinden, maar ook vernietigen.
Maar er is nog een laag die me raakt. Want als het vrije woord ons wordt ontnomen door framing, door cancelen, door angst om je uit te spreken, wat is dat woord dan nog waard? Vrijheid van meningsuiting betekent juist dat je mag spreken, ja ook als het schuurt, ook als het wringt. Een debat wordt niet gewonnen door te zwijgen of door geweld, maar door betere argumenten.
Dat is voor mij de kern: de juiste woorden doen ertoe. Woorden die uitdagen, verhelderen, soms confronteren, maar nooit oproepen tot haat of geweld. We dragen allemaal de verantwoordelijkheid om zorgvuldig te spreken. Want woorden kunnen genezen, bouwen, en verbinden maar verkeerd gekozen woorden kunnen net zo goed breken.
Ik kies ervoor te geloven in de kracht van de juiste woorden en ik wil die boodschap blijven verspreiden.
Omdat stilte geen antwoord is. En geweld al helemaal niet!
Reactie plaatsen
Reacties